Ik kan je nu  ongeveer een omschrijving geven van hoe je erbij loopt als je 18 uur in een vliegtuig hebt rondgehangen. Je kan je er wel wat bij voorstellen. 18 uur lang zitten op een iets te kleine stoel terwijl je verlangend naar de eerste klas kijkt die high-tech stoelen hebben en die uit kunnen klappen tot een bed en waarbij niet eerst 3 andere mensen omver geschopt hoeven te worden voordat iemand erlangs zou kunnen. Ik mag in mijn handjes klappen dat ik als ik moet ook 2 keer op een stoel in de economy class zou passen met een beetje geweld en daarom nog iets heb wat op beenruimte lijkt. Ik zat naast een zeer grote, maar wel super gezellige Australiër, die eigenlijk gewoon niet in zijn stoel paste. Niet omdat hij dik was, maar omdat hij met zijn knieën naast zijn oren zich in een stoel moest proppen. Wat er wel voor zorgde dat hij vaak op stond om even te lopen en daarbij voedsel meenam voor mij en dat het een gezellige gesprekspartner was voor als je na je 4e film die je die vlucht had gekeken ook een keer een gesprek aan wou knopen. 

Dan sta je vol goede moed op het vliegveld. Ik moet eerlijk toegeven dat ik deze al van ver aan voelde komen. De koffers rollen voorbij en voorbij. Elke fluisterde ik mezelf in “tja, er komen er toch nog meer en daar zit die van mij dan toch bij”. Voor dat soort positieve mensen hebben ze dan een stalen bord dat ze op de bank gooien waarop  “laatste koffer” staat in het Vietnamees en Engels. Ik was te moe om me er daadwerkelijk druk over te maken, dus ik naar de balie, koffer wordt naar het hotel gebracht aan het eind van de middag (hoop ik zo). 

Buitenom het feit dat ik rechtop in slaap viel, besefte ik me weinig van de omgeving terwijl ik met de taxi door Ho Chi Minh gereden werd. Het leek alsof het zo hoorde. Het dringt bijna helemaal niet tot me door dat ik alleen aan de andere kant van de wereld ben, in een super drukke stad. Er zijn misschien wel veel mensen, maar ze zijn absoluut niet druk, als in zenuwachtig. Het enige wat wel eens gebeurt is dat iemand bijna wordt aangereden op een scooter, ik heb gemerkt dat het dan de bedoeling is dat je heel hard naar elkaar toetert en dan is het weer over. Het is vooral het getoeter en de warmte die anders zijn.  

(update: ik heb de koffer!!! alleen moet ik zo even op zoek naar eten)