Ik denk dat een Vietnamese toerist een verschrikkelijke vakantie zou hebben in Nederland. Niet alleen omdat Nederlanders totaal niet vriendelijk zijn tegen toeristen, maar omdat je in Nederland niet kunt eten. Dat klinkt als een vreemd statement, want we hebben wel iets dat door kan gaan voor voedsel. Ik denk dat wat wij eten voor iemand uit Vietnam niet thuishoort op een bord. Hier zouden ze zich kapot schrikken als ze zagen dat we in de supermarkt “diepvriesgroenten” verkopen of “kant-en-klaar maaltijden”. Ze zouden niets begrijpen van het feit dat de meeste mensen alleen “uit een pakje kunnen koken”. Hier lijkt de orde van de dag niet te draaien om werk of uitstapjes maken of om shoppen of andere dingen, alles draait hier om eten. Nog voordat iemand je vraagt  hoe het gaat of het over het weer gaat hebben, wordt gevraagd of je al gegeten hebt. Daarna kun je het gaan hebben over andere dingen.  

Toeristen in Vietnam daarentegen (waaronder ik dus)  zijn verschrikkelijk. Als ik om me heen kijk zie ik vooral mensen die zich gedragen alsof iedereen in Vietnam maar in hun handjes mag klappen dat ze er zijn. Met een stalen blik schudden ze hun hoofd naar verkopers op straat, negeren iedereen die ze aanspreekt zonder dat er een lachje vanaf kan. Ergens is dat ook wel begrijpelijk als je erover nadenkt. Wanneer je vriendelijk glimlacht of oogcontact maakt met een verkoper laten ze je bijna niet meer los. Ze accepteren dan geen “nee” meer totdat ze je iets verkocht hebben. (Ik ben zo slecht in het aanhoren van zielige verhalen). Nadat je 3 meter hebt gelopen en 10 verkopers af hebt moeten schudden ben je uitgeput. Toch moet je je ook bedenken dat die mensen keer op keer weer toeristen aanspreken, die hen keer op keer weer afwijzen en toch blijven ze naar je toe komen met een glimlach. Natuurlijk is die glimlach bedoelt om geld te verdienen, maar toch vind ik het iets waardevols en heb ik daar respect voor. In Nederland is het niet ongewoon dat iemand die aan het werk is niet glimlacht, want klanten moeten maar begrijpen hoe zwaar ze het hebben, want ze zijn niet vrij, ze moeten werken. Vergeleken met de mensen die hier werken is dat onzin, wij werken helemaal niet hard en krijgen daar nog eens achterlijk veel voor betaald. 

Wanneer ik vertel over mijn tussenjaar en mijn leeftijd (ben je niet getrouwd dan?) merk ik dat mensen dat hier niet helemaal begrijpen. Ook dat is logisch. In Vietnam is het zo dat je na je middelbare school vrijwel meteen naar een Universiteit gaat (als je dit al kan betalen) je moet daar dan een ontzettend moeilijke toelatingstest doen. Wanneer iemand een tussenjaar zou nemen zou alles wat ze geleerd hadden op de middelbare school zo ver zijn afgezakt, dat ze nooit door de toelating zouden komen. Daar komt bij dat ze rondreizen of vrijwilligerswerk niet zien als “iets dat goed staat op je CV” of als “goed voor je ontwikkeling” dat is een opvatting die hoort bij rijkeluiskindjes zoals ik die in rijkeluislanden wonen. 

Het komt er kort op neer dat ik en veel toeristen met mij, geen idee hebben wat werken is, noch een idee van wat eten is of enig idee hebben van hoe het is om echt niets te besteden te hebben. Dat straal je natuurlijk ook uit als je geld hebt om een achterlijk duur vliegticket te boeken naar een ver land en daar te verblijven in dure hotels en rond te rijden in taxi’s. Toch lijken ze dat hier niet erg te vinden, de mensen op straat zijn altijd blij om je te zien en zijn blij als ze je wat kunnen verkopen. Dat is iets om aan te denken de volgende keer dat je wil schelden omdat  een Duitser op een fiets met fietshelm je bijna van je sokken rijdt.