Nog flexibeler dan gedacht !

Alle verkeersdrukte, het getoeter, het gefluit en het links fietsen, ik kan wel zeggen dat begint te wennen en ik mij hier begin thuis te voelen. 

Maandag 3sep heb ik een city tour gemaakt op de fiets. Nou dat was wel even wennen eerst dat links fietsen en ook om strak langs alle auto’s te fietsen. Gelukkig werd ik goed begeleid door diegene die met mij mee was! Ik kreeg onderweg veel uitgelegd, maar heb geen zin dat weer allemaal te vertellen want je moet er zijn geweest om het te horen. Dus kom allemaal even deze kant op! ? We zijn naar de palmentuin geweest, zie ook foto! En naar Fort Zeelandia, daar moest ik natuurlijk even op de foto als een echte toerist met het bord I love SU.  Vervolgens zijn we een centrale markt overgelopen, zoveel kraampjes! En eigenlijk durfde ik niet naar alles te kijken omdat ze dan al roepen dat je het moet kopen. Deze maandag heb ik weinig gegeten en voelde ik me ook een beetje alleen. S’avonds kwam de vervangster van mijn project leidster. Omdat mijn project leidster al een tijdje ziek is. Zij vertelde mij dat de kinderen van Huize Tyltyl, het project waar ik naar toe zou gaan, naar huis zijn. Het is hier namelijk vakantie tijd.. Mevrouw S  vertelde mij dat we de volgende dag om half 10 een gesprek zouden hebben in Huize Tyltyl omdat ik nog spullen vanuit Nederland wil versturen. En ze vertelde me dat er een ander project is waar ik heen zou kunnen. Namelijk het tehuis: Hoop voor kinderen, niet echt wat ik wil en dit gaf ik gelijk aan maar we moeten ergens beginnen. Ik weet dat sommige dingen niet gaan zoals je denkt maar ik baalde wel heel erg. Alhoewel ik ook ontzettend ervaar dat God bij me is. Mattheus 6:34 is opeens een tekst waarvan ik heeel blij en rustig word! 

Dinsdag 4sep was ik mega vroeg wakker. En omdat ik mezelf een beetje zielig vond besloot ik een bakker te gaan zoeken. Toevallig kwam mijn buurjongen er ook net aan en liep met mij mee. Ideaal! Om 09:30 werd ik door Mevrouw S en haar man opgehaald. In huize Tyltyl kennis gemaakt met twee vrouwen die daar alles runnen. Wat een respect heb ik voor die twee vrouwen! Ze vonden het ook erg jammer dat het zo is gelopen dus dat deed me eigenlijk wel goed! De overheid geeft steeds minder geld waardoor ze minder kinderen in het tehuis kunnen hebben en dus soms kinderen weer naar huis moeten sturen. Dat is toch bizar! Als je gehandicapt bent word je eigenlijk een beetje weggestopt. Want stel je voor als de buurman of buurvrouw je kind ziet… Dan ben ik zo blij met ons land! Het gesprek was heel erg fijn. Ook kwamen we erachter dat er in de stad een instelling genaamd Betheljada zit. Hier wonen kinderen met een ernstige meervoudige beperking. Mevrouw S gaat hier achteraan want dit is wat ik heel graag wil! Ook is mevrouw S met mij naar een grote supermarkt geweest. Met veel Nederlandse producten, dit was echt heerlijk haha. Vooral als t heel even tegen zit. 

Smiddags ben ik alleen naar de stad gefiets. Had geen idee meer welke kant het op was, maar t is me gewoon gelukt! Je moet gewoon fietsen en gek genoeg kom je er gewoon. Bij de Mac even gestopt om wat te drinken en had daar WiFi dus kon Google Maps aanzetten en ben zo weer naar huis gekomen. Best trots op mezelf! 

Heb savonds zelf gekookt. Kreeg het fornuis niet aan en had geen aansteker. Aansteker gehaald bij t pompstation tegenover mij. Om vervolgens een mini trauma te hebben gekregen van het fornuis. Er vlogen drie van die pitten tegelijk aan! Schrok me naar. En moest koken in iets wat op een pan leek maar eigenlijk geen pan was haha, maar het eten was lekker!  Daarna heb ik heerlijk gedoucht, maskertje opgedaan en mn nagels gelakt. Knapt een mens van op! 

Woensdag 5sep werd ik weer om 09:30 door Mevrouw S opgehaald om kennis te maken bij het tehuis Hoop voor kinderen. Dit was even wat anders. Als ik het goed heb wonen daar 65 kinderen. Seksueel misbruikt of verstoten. Kan je je niet voorstellen toch. De oudste is 28 jaar maar kan niet praten en de jongste is 2 jaar.  We hebben afgesproken dat ik die middag gelijk zou beginnen. We reden terug om mijn fiets te halen en onderweg brak ik echt even. Zulke dingen zie je op tv en nu opeens stond ik daar! Mevrouw S begreep het helemaal en ik heb fijn met haar gepraat! Ook nu wist ik de weg niet meer, maar heb het onderweg aan mensen gevraagd en t is gelukt. De terugweg was een kwartier en de heenweg drie kwartier haha. Heb vooral veel geobserveerd in het tehuis. De begeleiders worden tante genoemd. Het viel me op dat de kindjes elkaar snel slaan en niet zacht ook. Maar dit is omdat ze niks van normen en waarden hebben meegekregen. Ook komen ze zo snel naar je toe om te knuffelen of voor aandacht.  Ik had een klein meisje op schoot en een ander meisje begon haar te slaan omdat ze ook mijn aandacht wilde..  De begeleiders van het tehuis proberen de kinderen normen en waarden bij te brengen. En ook geven ze therapie vanwege seksueel misbruik en  huiswerkbegeleiding. Na de lunch ben ik wezen wandelen met de vrouw die niet kan praten en nog een ander meisje. Ik vind het knap dat ze kunnen lopen in die brandende zon, ik kwam helaas terug als een kreeftje. Heb met de begeleiding afgesproken dat ik morgen om 10u begin en wat nagellak mee neem en kleurboeken. En ik hoop snel naar huize Betheljada te kunnen gaan, maar we wachten het weer af. Nu ga ik in mn 1tje uiteten bij Zus en Zo, daar komen wel eens Nederlanders en als ik ergens naar verlang zijn het wel Nederlandse mensen! 

Comments

  1. Linda

    Tjonge Talitha wat een verhaal. Wat hebben we het in Nederland dan goed hè. Maar wat zullen die mensen daar jou gaan lief vinden. Een blonde ‘tante’, die met je wandelt, je nagels lakt, je op schoot neemt… Nu maar hopen dat je hier je plek mag vinden.
    We leven met je mee meid!
    Zie nu al uit naar je volgende verhaal.
    Heel veel liefs van Eddy en Linda.

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *